Relevance of Classroom

Before I start talking about the relevance of classroom in the present day, let me first explain what a classroom is. In olden days classes were conducted under the shades of the trees. When we talk about classroom, the picture that comes to our mind is of the four walls of a room, few chairs and tables, a blackboard, a teacher and few students.  

As technology advances, more and more new gadgets were introduced to replace the old ones. For example, the e-learning board replaced the blackboard, Digital pen replaced the chalk, Charts and Maps got replaced by slideshows and PowerPoint presentations. Computers and projectors are also introduced to make teaching more interesting and effective. The teaching materials, the teaching methods, all changes. But not the concept of classroom.  

From the shop or from the internet we get a lot of educational programs  and tutorials which we can run on computer, tv or on tablet. We cannot depend only on such materials but such things can be used as an additional help to learn what we have already learned in the school or in the classroom.

The presence of a teacher in the classroom is very important. The grasping power of each student is different. The teacher understands this and takes the trouble to explain the same lesson again and again in different ways and in simple language so that everybody in the class including the weak students understands it clearly.  We always depend up on the teacher to get our doubts cleared and it helps in building our confidential level.

Among us, always there is a competitive spirit. Each one of us wants to do better than others in studies and in extracurricular activities. In a classroom atmosphere we get the chance to compare our ability and progress with that of others. The success of one student inspires others also.

In addition to textbook learning, the classroom atmosphere plays an important part in the character and personality development of us.  Automatically we learn Punctuality, Discipline, Cleanliness and good behaviour by attending the classes regularly.

In the classroom we  get a chance to interact with other students and learn many things from others. We gradually develop the ability to judge what is good and bad by interacting with other students. We enter in discussions, express our ideas, and listen to other’s ideas and opinions. By doing the classroom projects we learn the basics of teamwork.

Considering all these points, as a student, I strongly believe that the relevance of classroom is not diminishing but increasing day by day.

Our School Uniform

Respected principal…..

Before I say what is my current topic, I will explain how I finally selected this one as my topic.

“June is over now and July has started. Still there is no rain. “

“ You can talk about this topic: Delayed Monsoon”

That was the suggestion of my dad.

What will happen if the rain got delayed?” That was my doubt.

“There won’t be enough water in the lakes and dams.”

“Instead of every day, we may get water once in two days or three days only.”

 “There will be more power cuts”.

“Crops may die, and vegetables become costly.”

“It will affect all of us in one way or other.”

“OK then I will take Delay of Monsoon as my topic” I said very happily.

Suddenly a doubt came in to my mind.

“What happens if it starts raining  in a day or two?”

 “You can talk about flood and water logging.”

 I decided to pray for no rain till Saturday.”

while coming to school along with mom, I heard my mother discussing something with her friends.

THEY ARE NOT DISCUSSING ABOUT RAIN. They are talking about school uniforms!!.

 “God knows when we get the new uniforms. How long will we manage with this old one. “

“ I thought we will get the new one when the school re-opens. Now my son is wearing the same old one only. See the stains on it. “

“My daughter has become taller now and her skirt has become shorter . Her friends laugh at her and ask “Are you going to school to study or to play tennis.”

 “I got one from a student who changed the school.” Said another mother.

 “I am managing with the PT Uniforms”  said another  one.

“I got only one set of uniform.  Everyday I wash it in the evening and get it dry by next morning. If it rains in the night then how can I get it dry? So I am always confused whether to wash it or not.”

“That is the problem of all of us. We all got one pair only.” Others said.

“So the moms are praying not to rain still we get the new uniforms.”

In the classroom also we all are talking about the new uniform only.

One said “You know there is an over coat also”.

Another said  “it is black and white” .

“Not black and white. It is red and yellow” said another.

 “I saw it in the office. It is  blue.”

Each one started describing it according to their imagination.

One thing I am sure, we all are excited about the new uniform and are anxiously waiting to get it.

More than rain, school uniform is the hot topic for all of us.

So I decided our school uniform as my current topic.

There ended my search for a suitable current topic and here ends my allotted time of three minutes.

Bye.

How to Reduce the Weight of Our School Bags

Schools have already re-opened and as usual, parents and students started complaining about the weight of the school bags.
Some have even gone to the extent of registering petitions in the court.
The Educational Experts started suggesting many impractical ways to solve this.

Newspapers make headlines out of it.
TV Channels and FM Radio Stations organize hot discussions on this topic.
The Government, to show that they are also concerned, appoints a Committee to study the weight problem. All this Hallabulla lasts for a week or so. And then everybody forgets all about it. Poor children like us and few parents who come to drop their children suffer the weight of the bag.

On this occasion I would like to ask few questions.
Is our school bag really heavy?
Or has it become heavier this year?
Has our school timings increased?
or has any new subjects been introduced?
 or has our syllabus got modified and the books have become heavier?

To the best of my knowledge, nothing is changed.
Even then, the bag weight is the main villain.

Ask your seniors studying in the higher classes or colleges.
They will also confirm that the weight of the school bag was the hot topic during their time also.
Yes it is an old problem.
Earlier in 2006, The Children’s School Bag (Limitation on Weight) Bill, 2006 was introduced in the Lok Sabha. But later it was totally forgotten. According to this bill the maximum weight of the bag should not be more than 10 per cent of the child’s body weight. It also highlighted the ill-effects of carrying heavy schools bags.

Year after year the same discussion continues immediately after the re-opening of the school. Hundreds of suggestions… but many are impractical.
Keep the text books in the school.
Get two sets. One for the school and one for the home.
Give a locker for each student to keep the books.
Introduce trolley schoolbags.
Use light weight papers.
 Split the book into two or three parts are some of the other suggestions.
Fortunately, nobody suggested stop all schools or stop going to school!

Amongst them, I think, introducing e-text books is more practical. We do not need an expensive instrument like iPad but a low priced tablet like Aakash Tablet will do the magic. Get the required text books pre-installed in it and it should be used only for viewing and reading. Such a tablet can be made available for rupees two thousand or less. Aakash tablet is developed for that purpose only.

Such a tablet weighs only 200 grams. And the students need to carry only the notebooks. Every year they can delete the old books and can load the new textbooks.

Some have objected that the use of tablets may affect the eyesight of the children. Nowadays children spend hours in front of T.V, play online games on Computer, Laptop or on Tablets. Even they use their parents Smart Phones for chatting and sharing. Considering the time they spend on such gadgets, the time they need to spend for reading textbooks on tablets is very minimal. I strongly feel that if we can get our text books on a tablet, our bags will become very light and we can grow and live as healthy children.

Hope you all agree to my suggestions. If so give me a big applause.

How Stupid I Am

Today I am standing in front of you, to prove, how stupid I am….

Yesterday the teacher said, “Tomorrow we will have the elocution competition.  Talk about anything you like”.

Thank god. No particular topic

  I can talk about anything then.  I was so happy and thrilled.

The very next moment I realized how stupid I am!

No topic is given. No preparation is done. Only 24 hours left. Three hours Tuition and 8 hours sleeping.  Eleven hours will go. Only 13 hours left with. Too short to prepare for an elocution.

My friends arethere to help me to select the topic, I felt confident.

When I discussed with my friends, again I realized how stupid I am!

None of them were able to suggest a good interesting topic.

I didn’t give up. I rang up my dad and asked him to suggest a topic.

“Abraham Lincoln's letter to his son's teacher is a good topic.  Talk about that.” He suggested.

“Abraham Lincoln, Letter to a teacher. No I don’t want that.” I reacted.

“Then look for something in the internet. I don’t have time.” Dad put the phone down.

My confident level was so high but he disappointed me totally.

Again I realized how stupid I am!

I opened the computer and started searching for a good topic.

I was so confident that I will find a good topic in google in no time.

In no time I realized one thing:  How stupid I am.

Almost  two hours I spent searching and searching in google.

No result. I didn’t find an interesting topic.

My level of stupidity has reached its limit.

Now I have to hurry. It is time for tuition.

When I came back it was almost six in the evening.

I should not be stupid to spend the time like this. I must act smart. I decided

I took out all the old copies of the Magazine.

As you know, I was so confident to find a suitable topic in the old issues in no time.

At 7 o clock when dad came, I was still searching in the old issues for a good topic.

I didn’t find any good topic in those old issues, but once again I realized how stupid I am.

Seeing my pathetic condition and tired face, dad asked me “What is the problem with Abraham Lincoln's letter to his son's teacher?”

“ Abraham Lincoln! I don’t want that” I shouted.

“Did you read that?”

“No” said I

“Then read it first” he said and took out a printout from his bag.

Reluctantly I started reading it. again I realized how stupid I am.

“What an inspiring letter dad. Everyone must know about this. I will talk about this.” I said with full confidence

“What a stupid girl. Rejected it without reading that.” That was dad’s comment.

Now only two hours available before sleep. Not enough time to prepare for the elocution. Had I read it in the afternoon when dad suggested, I should have got enough time

“What a stupid girl I am” I shouted.

And that stupid girl is standing in front of you, like a stupid fool, not able to talk,  not even a single word, about Abraham Lincoln's letter to his son's teacher.

So my dear priya mitrom, bhayom bahanoom, please read Abraham Lincoln's letter to his son's teacher and prove that you are not as stupid as I am.

64th Independence Day Speech

Respected teachers, Parents and my dear friends,

Let me first wish you all a very Happy Independence Day.

Today our nation is celebrating its 64th Independence Day

Long ago, India was under the cruel rule of the British.

Our great leaders like Mahatma Gandhi, Jawaharlal Nehru and Lokmanya Bal Gangadhar Tilak along with other leaders and millions of common people fought against the British and won freedom for our country.

On 15th August 1947, India won Independence.

Pandit Jawaharlal Nehru hoisted our tri-colour flag on that day.

Every year, on this day, we hoist the flag, sing our National Anthem ‘Jana Gana Mana’ and distribute sweets.

We do all this to pay homage to our great leaders and to all who fought for our country's freedom.

 After independence India faced many problems.

Poverty, Unemployment, illiteracy and the very poor living condition of the people.

United we stood, against these problems and solved them one after another.

India started progressing in all fields including science and technology.

All this we achieved because we stood united.

Unity in Diversity. That is India.

People speak different languages.

Their religion is different.

Their customs and beliefs are different.

Still we all live together in great unity and love and work together for India's progress.

 But there are many countries and groups who do not want India to progress.

They try to stop our developments by destroying the peace and harmony among the people.

For this they use the Terrorists and plan attacks in different cities.

Don’t you remember the recent terrorist attacks and bomb blasts in Mumbai?

Many innocent people got killed and many injured.

 We should not allow these terrorists to kill innocent people like this and destroy the peace and harmony of our country.

It is our duty to fight against these forces like our freedom fighters fought against the British.

On this day, I request all of you to join together and start another freedom struggle to free our mother India from the hands of the terrorists.

JAI HIND

Why I Like School Competitions

Respected madam, teachers and my dear friends,

“Why I like school competitions” That is my topic for the day.

There are many competitions in our school.
Painting competition, drawing competition, singing competition, dancing competition.
And many other competitions.
Sports and games.
Even handwriting competition.

“In a competition there will be winners and losers. Losers should not feel bad or sad.”
“This is one of the aims of school competition”
“ I have that.  In school we compete with each other and at the same time we are friends also”.
“This attitude I developed by participating in school competitions.”

Each activity or competition, conducted in school, is also giving us a chance to show our hidden talents.
It helps other students to know in which area each one is competent.
It helps us in many ways.
1. If I win it increases my confidence.
2. If I lose, I understand how much I need to improve.
3. Helps to understand the hidden talent and ability of others.

I never feel bad or hurt when I lose in a competition.
All competitions are like a game to me.
I treat other participants not as enemies but as my friends.
By joining in a competition, I become part of that fun and enjoy it fully.

It doesn't matter whether I participate as a contestant or not.
I can be part of whole fun even by watching the competition also.
But I take active interest in all these competitions.
That is also a way of participating in competitions.
I enjoy the whole event.
After each competition, among my friends, we discuss each ones performance.
I compare myself with the winner and try to improve myself.

I feel that all these competitions should be creative, interactive and interesting and should not be a burden on us.
It helps the all round development of us.
Participation in co-curricular and competitive activities is also important as our studies.
These competitive activities in classrooms are to encourage us to be competitive in all fields including studies.

Thank you.

SAMBHRAMAYOGA: A BOON IN DISGUISE

Scene 1: Yudhishthira was performing the Rajasuya at Indraprastha.

During the course of the Yaga, though there were many princess assembled, the Pandavas preferred Krishna and started treating him as the best among the guests. That was enough to irritate Shishupala, the king of Chedi. He started abusing Krishna. Krishna made him silent with his chakra. When Shishupala fell down dead, a glow emerged from his body, moved towards the feet of Krishna and vanished there.

Scene 2: Dwaraka.

Dantvakra, the cousin of Shishupala, was the ruler of Karusha kingdom.  His best friend Shalva got killed by Krishna when he went to avenge the death of his friend Shishupala. Hearing the news of the death of both Shishupala and his friend Shalva, Dantvakra became mad with rage.  He fought with Krishna and he too got killed in the fight.  As happened in the case of Shishupala, when Dantvakra fell down dead, a glow emerged from his body, moved towards the feet of Krishna and vanished there.

Scene 3: Mathura

The arena erected in front of Kamsa’s Palace for the great wrestling feast. Kamsa was on the terrace and Krishna in the arena. For the first time Kamsa saw Krishna face to face. In the course of events that followed Kamsa got killed by Krishna. And when he died Kamsa attained sarupya-mukti or he merged with the Lord Narayana.

How come Shishupala, Dantvakra and Kamsa got moksha after getting killed by Krishna? When they were alive, Shishupala and Dantvakra never missed a chance to abuse or insult Krishna in front of others. Shishupala was always thinking of ways to ill-treat Krishna and his whole thought and action was filled with the hatred towards Krishna.

Though Kamsa never saw Krishna till the last day, he was always thinking of Krishna as an enemy. He dreamt of killing him. He had many nightmares where Krishna was in the main role. In other words Kamsa always feared Krishna and this fear made him think of Krishna all the time: during day and night, every day, at every breath. He tried many ways to kill Krishna, even he took the help of many demons to get Krishna killed.

In fact Kamsa was very afraid of Krishna and that fear made him think of Krishna day and night:. He thought of no one else and thus, when he died, he reached the feet of the Lord.

There are devotees who worship the God all the time. They never think of anything but of the God. Even such people find it very difficult to reach Him easily. But Shishupala, who was a sinner, who always hated Krishna, and when he got killed by Krishna himself, got moksha by reaching the blessed feet of Krishna. Dantvakra also attained moksha after getting killed by Krishna.

The answer is very simple. There are several yogas to attain moksha or mukti. One of them is called Sambhrama yoga. Under Sambhrama yoga the God is hated; and because of this hatred the hater thinks only of the God all the time and reaches God at the end.

Sambhrama Yoga:      Fear of the Lord, hatred or malice, makes one think on him day and night and so, at the time of death, he is said to reach the feet of the Lord: Kamsa and Shishupala being famed examples of this.

Only very few people assembled at the Rajasuya yaga could see the glow from Shishupala's body emerging and moving towards the feet of Krishna. Yudhishthira was one of them. He got confused but Narada cleared his doubts immediately.

Insult or praise, worship or rebuke, honour or dishonor believe or doubt, all these are associated with our physical existence or ego only. Such things can only affect an egoistic person. In the absence of ego, a praise doesn’t please him nor an insult make him angry. Such a person will never think of rewarding or punishing someone for it. The God is like that only.

When we hate the God or love the God or worship the God, we will be constantly thinking of that God and nothing else. The God will be there in our thoughts and in our dreams. We never think of anything else. We never see anything else. We never dream of anything else. Everything is connected with that God. Our mind gets fully occupied with the God. An atheist, who is always thinking of proving the non-existence of the God is thinking of the God all the time. There are different pathways to God. Love and Hatred are two different pathways to reach God. Constant hatred to God make you think of the God all the time and this presence of the God in your thoughts lead you to the God ultimately.

The constant hatred of the god makes the God’s image stay in the mind forever and get all their sins cleaned and they will attain mukti or moksha.

“Hatred of the Lord is a kind of yoga by name SAMBHRAMA YOGA and it is almost a short cut to His feet! What a bhakta reaches by a long wandering is reached sooner by this so-called hater of Him! Like bhakti which is a desire for Him, this hatred of Him, fear of Him, affection for Him, all these are equally effective paths.”

Once four rishis, Sanaka, Sananda, Sanatana and Sanatkumara went to Vaikunta. Jaya and Vijaya were the two gate keepers there. They didn’t allow the rishis to enter which made the rishis angry and they cursed both of them.

“You will be born in the world of men, in the world ruled by Kama (lustfulness), Krodha (anger), Mada (arrogance) and all other evils. You will be far away from Narayana whose nearness has blinded you to such an extent that you insult good men.”

Jaya and Vijaya fell at the feet of the rishis and prayed for forgiveness. 

The rishis said “During your life on earth the Lord will dwell in your hearts all the time because of your hatred for Him. You will have three janmas. In the first one, Krodha will rule you; in the second, Kama will dominate you and in the third one Mada will rule all your actions. During these three janmas you will be killed by your Lord Narayana only and not by anyone else. And finally you will return to Vaikunta. “

“Your hate towards the lord is your path to salvation. It is also a yoga where one think more of Naraayana than a devotee. This Sambhrama yoga will be your path and you will get free from the curse.”

·         In the Krita yuga they born as Hiranyaksha and Hiranyakashipu.

·         During the Treta yuga they born again as Ravana and Kumbhakarna.

·         During Dvapara yuga they become Shishupala and his cousin Dantavakra

In all these three janmas they got killed by Narayana only.
Hiranyaksha fought with Narayana and got killed when He took the avatar of varaha to lift the earth from the bottom of the sea.
His brother Hiranyakashipu got killed by Narayana when He took the Narasimha avatar.

Ravana and Kumbhakarn got killed by Narayana when he took the avatar of Rama.

Shishupala and Dantvakra, got killed by Narayana when he took the Krishna avatar. 

They have completed all three janmas. During these janmas they maintained hatred towards the Lord Narayana. This hatred made them fight with their Lord and ultimately die by the hands of the Lord Narayana. Finally the curse was over and they returned to Vaikunta.

Thus through Sambhrama yoga they attained salvation.  And because of this Sambhrama yoga, even the atheist becomes dearer to the God than the devotees!

ഒരു കുളവും അതിലും വലിയൊരു കുടരൂപിയും

തൊടിയില്‍ കുളങ്ങള്‍ രണ്ടുണ്ടായിരുന്നു.

പാറ പൊട്ടിച്ചപ്പോള്‍ സ്വയംഭുവായവ.

ഒന്നില്‍ വളരെ നിര്‍മ്മലമായ ശുദ്ധജലം. അടുത്തതിന്‍റെ അടുത്തേയ്ക്കുപോലും അടുക്കുവാന്‍ വയ്യാത്തത്ര വൃത്തിഹീനവും ദുര്‍ഗന്ധപൂരിതവും.

എന്നോ ആരോ വലിച്ചെറിഞ്ഞ പൂജാപുഷ്പങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ നിന്നും ഒരു താമര അതില്‍ മുളച്ചുവന്നു. ക്രമേണ അതുവളര്‍ന്നു വ്യാപിച്ചു. താമസിയാതെ താമരയിലകളാല്‍ കുളം നിറഞ്ഞു. ഒട്ടുവളരെ താമരമൊട്ടുകള്‍ പൊന്തിവരുകയും വിരിയുകയും ചെയ്തു. പക്ഷേ ... കുളത്തിന്‍റെ അടിയില്‍ അനേകായിരമായി കുടുംബസമേതം പാര്‍ത്തിരുന്ന കൃമികീടങ്ങള്‍ അതിലൊരു പൂമൊട്ടിനെപ്പോലും വൈകൃതമാക്കാതെ വിരിയാന്‍ അനുവദിച്ചില്ല. അങ്ങിനെ വിരിഞ്ഞ ഇലകളും, മൊട്ടുകളും പൂവുകളും അതിലെ ജലവുമെല്ലാംകൂടി ആ കുളത്തിനെ എല്ലാവരും വെറുക്കുന്ന ഒന്നാക്കി മാറ്റി. അടിയിലെ കീടങ്ങള്‍ അവയായിരുന്നല്ലോ ഇതിന്‍റെയെല്ലാം പിന്നില്‍.

ഒരുദിവസം അതുസംഭവിച്ചു. അറിഞ്ഞവര്‍, കേട്ടറിഞ്ഞവര്‍ കൂട്ടത്തോടെ ആ കുളത്തിന്‍റെ  കരയിലേക്ക് ഓടി. അതിനുചുറ്റും തടിച്ചുകൂടി. ദുര്‍ഗന്ധം ആര്‍ക്കുമൊരു പ്രശനമാല്ലതായി. അല്ലാവരും ആ അത്ഭുതം നേരില്‍കാണുവാനായി തിരക്കുകൂട്ടി. എല്ലാവരാലും ഇന്നലെവരെ വെറുക്കപ്പെട്ടിരുന്ന ആ കുളത്തിന്‍റെ ഒത്തനടുവില്‍ അതാ മുത്തുക്കുടപോലെ, അല്ല, അതിലും വലിപ്പത്തില്‍ എന്തോ ഒന്ന് വളര്‍ന്നുവന്നിരിക്കുന്നു. ഒരു വിചിത്ര കുടരൂപി!

അത് കൂണാണെന്നു ചിലര്‍. ഇത്രവലിപ്പമോ? എന്നു മറ്റുചിലര്‍. തര്‍ക്കം തുടരവേ ദിനങ്ങള്‍ പലതും കൊഴിഞ്ഞുപോയി. ഒപ്പം പല മാറ്റങ്ങളും മാറിമാറിവന്നു. ദിനംപ്രതി ആ അത്ഭുത കുടരൂപി വലുതായിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. അതിന്‍റെ കുടയുടെ വലിപ്പം കുളത്തിനേക്കാള്‍ വലുതായി. മാത്രമല്ല കുളം നിറയെ പുതിയ മനോഹരമായ താമരകളും വിരിഞ്ഞു. അത്ഭുതമെന്നല്ലാതെന്തു പറയാന്‍ ഒരു പൂവിനുപോലും ഒരഭംഗിയുമില്ലായിരുന്നു. എവിടെപ്പോയി ആ കീടങ്ങളെല്ലാം? ജനം അമ്പരന്നു.

എല്ലാം ആ അതിശയ കുടരൂപിയുടെ വിസ്മയം തന്നെ, ജനം ഏറ്റുപറഞ്ഞു. പിന്നീടവിടെയൊരു തിക്കുംതിരക്കുമായിരുന്നു. കുളത്തില്‍നിന്നും വിരിഞ്ഞ താമാരകളും, വിരിയാത്ത മൊട്ടുകളും കൊണ്ടുപോയി സ്വന്തം സ്വീകരണമുറി അലങ്കരിക്കാന്‍. ഇതുരണ്ടും കിട്ടാത്ത ചിലര്‍ താമരചെടികള്‍ വരെ മൂടോടെ പിഴുതെടുത്ത് സ്വന്തം തൊടിയില്‍ നട്ടു. അപ്പോഴും ആ അതിശയ കുടരൂപി അതിന്‍റെ വളര്‍ച്ച തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു.

എല്ലാം പെട്ടന്നായിരുന്നു. പൂവുകളും, മൊട്ടുകളും, ചെടികളുമെല്ലാം കൊണ്ടുപോയവര്‍ അവരറിയാതെ മറ്റൊന്നുകൂടി ഒപ്പം കൊണ്ടുപോയിരുന്നു. കുളത്തിലെ ദുര്‍ഗന്ധം. അത് അവയെ ഒരിക്കലും വിട്ടുമാറിയില്ല. എല്ലാവരുടെയും സ്വീകരണമുറിയും, തൊടിയും കടന്ന് അതാഗ്രാമം മുഴുവന്‍ വ്യാപിച്ചു. സഹിക്കവയ്യാതെ ഓരോരുത്തരായി അവര്‍ കൊണ്ടുപോയതെല്ലാം തിരികെ കുളത്തില്‍ വലിച്ചെറിയാന്‍  തിരക്കുകൂട്ടി.

കുളത്തിന്‍റെ കരയില്‍ തടിച്ചുകൂടിയവര്‍   മറ്റൊരു മഹാസംഭവം കണ്ട്  ഞെട്ടിത്തരിച്ചു. കുളത്തിലെ എല്ലാ താമരയിലകളും,മൊട്ടുകളും, പൂവുകളും ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി പഴയതുപോലെ വികൃതമാക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. പൂര്‍ണ്ണമായും കുളത്തില്‍നിന്നും അപ്രത്യക്ഷമായി എന്നുകരുതിയിരുന്ന കൃമികീടങ്ങളെല്ലാം പതിന്മടങ്ങ്‌ ശക്തിപ്രാപിച്ച് ആ കുളത്തിന്‍റെ നടുവില്‍ എല്ലാവരാലും അഭിനന്ദനങ്ങള്‍ ഏറ്റുവാങ്ങി പ്രശോഭിച്ചു നിന്നിരുന്ന ആ കുടരൂപിയിലാകെ ശുഷിരങ്ങള്‍ തീര്‍ത്ത് അതിലൂടെ ചാടിത്തിമിര്‍ക്കുന്നു, ആ കുടരൂപിയാകട്ടെ എല്ലാപ്രസരിപ്പും നഷ്ടപ്പെട്ട് നിറം മങ്ങി  കരുവാളിച്ച്‌ വികൃതമായി ഇപ്പോള്‍ നിലംപതിക്കും എന്നരീതിയില്‍ നില്‍ക്കുന്നു.

അപ്പോള്‍ കുഞ്ഞുപാത്തുമ്മ അത് 'കുയ്യാന'  ആയിരുന്നു എന്നുപറഞ്ഞതുപോലെ ഏതോ ഒരു കുട്ടി വിളിച്ചുകൂവി “അതുവെറുമൊരു കൂണായിരുന്നേ... .”

എന്‍റെകൂടെ ഒരു ഭൂതം ഉണ്ട്!

എന്താ വിശ്വാസം വരുന്നില്ലേ? എന്‍റെകൂടെ മാത്രമല്ല നമ്മുടെ എല്ലാവരുടേയും കൂടെ ഭൂതങ്ങളുണ്ട്‌. ഒരുവീട്ടില്‍ ഒരു ഭൂതമെങ്കിലും കാണും. പേടിക്കണ്ട കാര്യമില്ല, അവര്‍ വെറും പാവങ്ങളാണ്, ആരെയും ഉപദ്രവിക്കുകയോ പേടിപ്പിക്കുകയോ ചെയ്യില്ല. ചിലപ്പോഴൊക്ക അത്തരം ഭൂതങ്ങള്‍ നമ്മളെ കുരങ്ങുകളിപ്പിക്കും എന്നുമാത്രം.

സത്യം പറയണമല്ലോ, ഇന്നേവരെ ഈ ഭൂതത്തിനെ ഞാന്‍ നേരില്‍ കണ്ടിട്ടില്ല. ഇവനെ മാത്രമല്ല ഒന്നിനേയും. പക്ഷെ എനിക്കറിയാം ഇവന്‍ എന്‍റെ കൂടെത്തന്നെ ഉണ്ടെന്ന സത്യം. മിക്കപ്പോഴും നമ്മുടെ ക്ഷമ പരീക്ഷിക്കുന്ന തരത്തിലുള്ള പണികളായിരിക്കും അവന്‍ ഒപ്പിക്കുക. എന്തോ നമ്മള്‍ ദേഷ്യപ്പെടുന്നത് കാണാന്‍ അവന് വളരെ ഇഷ്ടമാണെന്ന് തോന്നുന്നു. ചിലപ്പോള്‍ നമ്മള്‍ കുട്ടികളെ വെറുതേ ദേഷ്യം പിടിപ്പിക്കറില്ലേ? അതും ഇതും അടുത്തു മാറ്റി വെച്ചിട്ട്? നോക്കുമ്പോള്‍ കാണാതെ വരുമ്പോള്‍ കുട്ടികള്‍ ദേഷ്യപ്പെടും. അവര്‍ ദേഷ്യപ്പെടുമ്പോള്‍ നമ്മള്‍ ചിരിക്കും അതുപോലെതന്നെയാണ് ഈ ഭൂതങ്ങള്‍ നമ്മളെ കളിപ്പിക്കുന്നതും, ദേഷ്യം പിടിപ്പിക്കുന്നതും.

“ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ എടുത്തതാ.”

“ഇവിടെത്തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു”

“അതെവിടെപ്പോയി?”

“നീയെടുത്തോ?”

“ഒരു സാധനവും നോക്കിയാല്‍ കാണത്തില്ല”

“എവിടെക്കൊണ്ടിട്ടിരിക്കുകയാണോ?”

“അതെവിടെപ്പോയി?”

ഇതുപോലുള്ള ഏതെങ്കിലും ഒരു ഡയലോഗ് ദിവസത്തില്‍ ഒരിക്കലെങ്കിലും പറയാത്തവരാരെങ്കിലുമുണ്ടോ?

അത്യാവശ്യമായി ഒരു സാധനം തിരയുമ്പോള്‍ അത് വച്ചിരുന്ന സ്ഥലത്ത് കാണില്ല. എല്ലായിടവും അരിച്ചുപെറുക്കി ക്ഷമയുടെ നെല്ലിപ്പലകയിലെത്തി നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ അത് സംഭവിക്കും. നമ്മള്‍ ഇത്രനേരവും അവിടെയിവിടെയെല്ലാം തിരഞ്ഞുനടന്ന ആ സാധനം അതാ നമ്മുടെ നേരെ മുന്‍പില്‍ തന്നെയിരിക്കുന്നു!

“ഇവിടെയും ഞാന്‍ നേരത്തേ നോക്കിയതായിരുന്നല്ലോ? അപ്പോള്‍ അതിവിടെയില്ലായിരുന്നല്ലോ? പിന്നെങ്ങിനെ ഇവിടെ ഇതു വന്നു? ആരോ മനപൂര്‍വ്വം പണിതന്നതാണല്ലോ.” മനസ്സില്‍ സംശയം ബാക്കി.

എഴുതിക്കൊണ്ടിരുന്ന പേന കാണാതെ പോകുക.

ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന കത്തി തപ്പി നടക്കുക.

പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്യുവാന്‍ തയാറാക്കി മേശപ്പുറത്തുവച്ചിരുന്ന കത്ത് മറ്റൊരിടത്തുനിന്നും കണ്ടുകിട്ടുക. (സത്യമായിട്ടും ഞാന്‍ ഈ മേശപ്പുറത്തു തന്നെയാ വച്ചത്)

പത്രം വായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന കണ്ണട പരതി വിഷമിക്കുക

ഇങ്ങനെ എത്രയെത്ര അനുഭവങ്ങള്‍. എല്ലാത്തിന്‍റെയും പരിസമാപ്തിയാണതിലും രസകരം. നേരെ മുമ്പിലോ അതല്ലെങ്കില്‍ എവിടെയാണോ അത് സ്ഥിരം വയ്ക്കുന്നത് അവിടെയോ, അതുമല്ലെങ്കില്‍ നേരത്തേ പലപ്രാവശ്യം തപ്പിയ അതേ സ്ഥലത്തുനിന്നുതന്നെ അത് കണ്ടുകിട്ടും. അപ്പോഴും സംശയം ബാക്കി, “ആര് കൊണ്ടുവന്നു വെച്ചു?”

“എന്നെ കളിപ്പിക്കാന്‍വേണ്ടി ആരോ മനപൂര്‍വ്വം ചെയ്യുന്നതാണ് ഇതൊക്കെ” എന്ന തോന്നല്‍ ശക്തമാകും.

അതാണ്‌ അറിവ്. ഇതൊക്കെ ഭൂതം ചെയ്യുന്നതാണെന്ന അറിവ്. ഭൂതം കൂടെയുണ്ട് എന്ന അറിവ്. ഈ അറിവു നേടിയാല്‍പിന്നെ എന്തെങ്കിലും കാണാതെ പോയാല്‍ ഒട്ടും ദേഷ്യം തോന്നുകയില്ല. “എടാ കള്ള ഭൂതമേ മര്യാദയ്ക്ക് ഇവിടെ കൊണ്ടുവാ” എന്നേ പറയൂ. “എവിടെ പോവാനാ അതവിടെത്തന്നെ കാണും” എന്ന ആത്മവിശ്വാസം ഉള്ളില്‍ നിറയും.

ഈ അറിവ് നമ്മെ മറ്റൊരു അറിവിലേയ്ക്ക് നയിക്കും, “എന്‍റെകൂടെ ഒരു ഭൂതം ഉണ്ട്” എന്ന തിരിച്ചറിവ്.

ഭൂതപുരാണം ഇവിടെ അവസാനിക്കുന്നില്ല. തുടരും.

ചൂരല്‍ചെടിയും ആല്‍മരവും

ഒരിക്കല്‍  ഒരു ചൂരല്‍ ചെടി ആകാശംമുട്ടെ പടര്‍ന്നുപന്തലിച്ചു വളര്‍ന്നുനിന്നിരുന്ന  വലിയ ഒരു ആല്‍ മരത്തില്‍ ചുറ്റിപ്പടര്‍ന്നു കയറി. ക്രമേണ അത് ആ ആല്‍മരത്തിന്‍റെ ശാഖോപശാഖകളിലൂടെയും അവയ്ക്കിടയിലൂടെയും അതിവേഗം വളര്‍ന്നു വളര്‍ന്ന് ആ ആലിന്‍റെ തലപ്പത്തുവരെ എത്തി. ആലിന്‍റെ ഇലകളെയെല്ലാം ആ ചൂരല്‍ചെടിയുടെ ഇലകളാല്‍ ആവരണം ചെയ്യപ്പെട്ടപ്പോള്‍ ആ  ആലിനുതന്നെ ഒരു പുതിയ രൂപവും ഭാവവും വന്നുചേര്‍ന്നു. അതുവരെ അവിടെയൊരു ആല്‍മരം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന സത്യംപോലും തിരിച്ചറിയാതെയിരുന്നവര്‍ ഈ പുതിയ പ്രതിഭാസത്തില്‍ ആകൃഷ്ടരായി. അവര്‍ അതിനുചുറ്റും തടിച്ചുകൂടി.

ദൂരെനിന്ന ചിലര്‍ ആ ആലിനെ തരിമ്പും കാണാതെ ചൂരല്‍ചെടിയെ മാത്രം ദര്‍ശിച്ചു. അവരോതി അഹോ! എത്ര വലിയ ചൂരല്‍മരം!

മറ്റുചിലര്‍ കത്തിയുമായി വന്ന് ആ ചൂരല്‍ചെടിയുടെ ചില ചെറിയ വള്ളികള്‍ മുറിച്ചെടുത്ത് പലരീതിയില്‍ പലതിനുമായി അവര്‍ക്കോരോരുത്തര്‍ക്കും ഉതകുന്ന രീതിയില്‍ അവയെ ഉപയോഗപ്പെടുത്തി.

ചിലര്‍ അതിന്‍റെ അകക്കാമ്പ് വലിച്ചെറിഞ്ഞ്, പുറം മാത്രം ചീകിയെടുത്ത് ചെത്തിമിനുക്കി പല അലങ്കാര വസ്തുക്കളും നിര്‍മ്മിച്ച്‌ തന്നിലും തനിക്കുചുറ്റും തൂക്കിയിട്ടു. അതില്‍ മേനിനടിച്ചു.

ചിലര്‍ ആ മുറിച്ചെടുത്ത ചൂരല്‍ വള്ളികളെ തങ്ങള്‍ക്കു ചേരുന്ന രീതിയില്‍ വളച്ചും, തിരിച്ചും, ഒടിച്ചും പലതരത്തിലും വലിപ്പത്തിലുമുള്ള ഇരിപ്പിടങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിച്ച് അവയില്‍ ഉപവിഷ്ടരായി ഞെളിഞ്ഞിരുന്നു കാലം പോക്കി.

ചിലര്‍ അതിനെ ചെത്തിമിനുക്കി നേര്‍വഴി കാട്ടുവാനുള്ള ചൂണ്ടുവടിയായി ഉപയോഗിച്ചപ്പോള്‍ മറ്റുചിലര്‍ അതിനെ അടികൊടുത്തു നേര്‍വഴി നടത്തുവാനുള്ള ചൂരല്‍ വടിയാക്കി മാറ്റി.

ജീവിത സായാഹ്നത്തില്‍ മറ്റൊന്നിന്‍റെയും, മറ്റാരുടെയും  ആശ്രയം ലഭിക്കാതെ  പകച്ചുനിന്ന സന്ദര്‍ഭത്തില്‍ ഒരുതാങ്ങായി മുന്നോട്ടുള്ള യാത്ര ആയാസരഹിതമാക്കുവാന്‍  ഉപകരിക്കുന്ന ഒരു താങ്ങുവടിയായും അതിനെ ചിലര്‍ ഉപയോഗപ്പെടുത്തി.

ചിലര്‍ ആ ചൂരല്‍ചെടിയില്‍ നിന്നും ചില ഉണങ്ങിയ കമ്പുകള്‍ മാത്രം ഒടിച്ചെടുത്ത് പൂജാമുറിയില്‍ പൂജാസമയത്ത് ഉപയോഗിക്കുവാനായി സൂക്ഷിച്ചുവച്ചു. അവര്‍ അറിയുന്നില്ലല്ലോ ആ ഉണങ്ങിയ ചില്ലികള്‍ വളരെ നാള്‍ മുമ്പുതന്നെ വെള്ളവും വളവും നല്‍കാതെ ഉപേക്ഷിക്കുവാന്‍ വേണ്ടി ചൂരല്‍ചെടി തന്നെ ഉണക്കിക്കളഞ്ഞ ചില അനാവശ്യ ചില്ലകള്‍ ആയിരുന്നുവെന്ന സത്യം.

ചിലര്‍ക്ക് ആ ചൂരല്‍ ചെടിയിലെ മുള്ളുകളോടായിരുന്നു താത്പര്യം. അവര്‍ അവ അടര്‍ത്തിയെടുത്ത്‌ മറ്റുള്ളവരെ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് കുത്തിവേദനിപ്പിക്കുന്നതില്‍ സന്തോഷം കണ്ടെത്തി.

വളരെ കുറച്ചുപേര്‍ മാത്രം ആ ചൂരല്‍ വള്ളികളില്‍ പിടിച്ച് അതിലൂടെ മുകളിലേയ്ക്ക് കയറി. ആദ്യമാദ്യമൊക്കെ അതിലെ മുള്ളുകള്‍ ചെറിയ ചെറിയ മുറിവുകള്‍ ഏല്‍പ്പിച്ചു വേദനിപ്പിച്ചു. ക്രമേണ അത്തരം മുറിവുകള്‍ താനെ അപ്രത്യക്ഷമായി ഒപ്പം അതിലെ മുള്ളുകളും. അങ്ങിനെ മുകളിലേക്ക് കയറിയവര്‍ ആലിനെ കണ്ടും, അറിഞ്ഞും അനുഭവിച്ചും മനസ്സിലാക്കി. അതിന്‍റെ ഏറ്റവും മുകളില്‍നിന്നും താഴേക്കു നോക്കിയപ്പോള്‍ അവര്‍ ഇന്നുവരെ വലുതെന്നു വിച്ചാരിച്ചിരുന്നതെല്ലാം വളരെ ചെറുതായിക്കണ്ടു. അതവരെ മാറിചിന്തിക്കുവാന്‍ പ്രേരിപ്പിച്ചു. അതോടെ അവരുടെ ജീവിതവീക്ഷണവും, ചിന്തയും, വിചാരവുമെല്ലാം ഒരു വലിയ മാറ്റത്തിന് വിധേയമായി. ജീവിതം ധന്യമായി.

ആ ആല്‍മരം അദ്വൈതമായിരുന്നു. ആ ചൂരല്‍ചെടിയാകട്ടെ നാരായണഗുരുവും.